ตื่นมาทะเลาะกับเมียกับลูกคนโต เราว่าเอรินตื่นสายบ่าย2 / 1.5 แม่มันเดือดแทนลูก บอกจะเอาไง จะเอาไง ในบ้านนี้ไม่มีความเคารพกันแล้ว เรากลายเป็นส่วนเกินของบ้าน เมียบอกว่า เลิกก็เลิก พูดย้ำตลอดจนเราบอกว่าเลิกก็เลิก ต่างคนต่างไป ก็เริ่มเบื่อทุกอย่างแล้วเหมือนกัน ทั้งงานที่ทำให้เป็นบ้า ทั้งบ้านเราที่คนในบ้านหมางเมิน ไม่มีใครเชื่อใจใคร มันดูแล้วก็ตามนั้นผมก็ไม่อยากจะเอาอะไรแล้ว อยากลาออก จากงานบ้าๆนี้ซะ อยากหนีจากครอบครัวนี้ที่เราก็เอาอารมห์มาลงไว้เยอะเหมือนกัน ไม่นานก็แตก ต่อไปเราจะไม่ยุ่งแล้ว ผ้าจะแยกซัก ทำเฉพาะส่วนที่เราใช้ ให้มันจัดการกันเอง ไม่ทำให้แล้ว งานก็จะหาทางออกให้ได้ งานที่เหมือนสนามแข่งหนู เป็นที่รองรับอารมห์ ของไอ่โรคจิตที่อารมห์แปรปรวนขึ้นๆลงๆ จนเราติดมาใช้กับบ้านโดยไม่รู้ตัว เราจะหนีอย่างเป็นทางการแล้วหนีไปตั้งหลักหนีไปก่อร่างสร้างตัวจริงๆเสียที ชีวิตเริ่มจากติดลบ มายังไงก็ต้องไปอย่างนั้น ไม่ยึดติดใดๆ
จิตที่มั่มคง ย่อมไร้ซึ่งความกังวล